شیوع طاعون در سال های 1347 تا 1351 و هم چنین شیوع سایر بیماری ها همه گیر، به کاتالیزور مهمی در رشد و توسعه ی استفاده از محصولات معطر، که پیشتر نشانه های شکوفایی را از کیمیا گری شرق گرفته بود، تبدیل گردید. باور عمومی بر این بود که طاعون از تنفس هوای ناپاک سرایت می کند، اجسادی که در خیابان رها می گشتند موجب پخش بوی نامطبوعی در محیط می شدند. مردم برای مقابله با این بو، دسته گل هایی با خود حمل می کردند. در همان زمان بود که شعر ((حلقه دور گل سرخ)) سروده شد، در هنگام شیوع این بیماری همه گیر، مردم برای ملاقات با شخصیت های مهم، باید از گذرگاه ساخته شده از آب و آتش، در مقابل درب منزل آن ها عبور می کردند زیرا عقیده ی عموم بر این بود که شستشوی بدن با آب و سپس قرار گرفتن در معرض دود یا عود، روشی موثر برای مقابله با طاعون است. علاوه بر این، افرادی به منظور حمل مشعل های سوزان از گیاهان معطر، پیشاپیش شخصیت های مهم و ثروتمندان، گماشته می شدند. بین قرن های دوازدهم و سیزدهم، انجمن هایی برای عرضه ی محصولات معطر شروع به کار نمودند. این انجمن ها شامل انجمن فلفل و ادویه و انجمن گلاروس(دستکش سازان) لندن در سال 1268 می باشند. رابطه ی عطر با دستکش به دو موضوع برمی گردد، یکی نیاز دباغان به پوشانیدن بوی نامطلوب حرفه شان و دیگری تخصص و تبحر آن ها در رایحه های جدیدی که در مسیر توسعه ی صنعت عطر پدید آمد. در این دوره توسعه و رونق صنعت شیشه با گام های بلندی همراه شد. در قرون وسطی استفاده از یک ته رنگ سبز، که وجود آهن در سیلیکات آن را ایجاد میکرد، مرسوم بود. آنتیموان که به عنوان یک رنگ زدا استفاده می گردید و با منگنز جایگزین شد. رنسانس نیز عامل مهمی در پیشرفت هنر شیشه سازی بود.
تقطیر به عنوان یک هنر، در قرن یازدهم به خوبی شناخته شده بود اما اولین رساله ای که درباره تقطیر در اروپا نوشته شد، درسال1310 توسط آرنولد ویلانووا بود. انواع مختلف الکل مقطر، نظیر آب حیات، شراب و آب سوزان شناسایی شدند. در روش های اولیه تقطیر، از انبیق ساخته شده از مس، آهن یا قلع استفاده می شد زیرا سرب و نقره موجب رنگی شدن بخار تقطیر می شدند.
نظر بدهید