مدارک تاریخی گواه استفاده ی فراوان انسان باستان از حس بویایی خود هستند. پیکره هایی از عود با قدمت چند هزارساله از ویرانه های به جا مانده از تمدن ایندوس، که با چین و بین النهرین تجارت می کردند به دست آمده است . هم چنین پانصد سال قبل از میلاد مسیح در چین، کنفسیوس معتقد بود که عود و عطر هر دو بوهای نامطبوع را کاهش می دهند. گیاهان، گل ها و ادویه ها برای دفع ارواح خبیث استفاده می شدند. قبرهایی پوشیده ازگل، متعلق به پنج هزار سال پیش در عراق کشف شده اند. طبق افسانه های ژاپنی، سوزاندن عود موجب جذب جی کی کوکی ( ارواحی که دود را می بلعد) می گردد. در بین النهرین، باغ بهشتی افسان های در سومر، جایی بود که فرزندان نوح پس از طوفان در آن ساکن شدند. چوب های خوشبو برای ساخت معابد استفاده می شد و روغن های خوشبوی سرو، مورد و سوسن برای خشنودی خدایان به این معابد هدیه می شد. در همین سرزمین بین النهرین بود که فرایندهای سنتی استخراج اسانس، پرس مکانیکی، ماسراسیون و اینفلوراژ ابداع شدند. در راز و نیاز های بخت النصر دوم، پادشاه کلده با مردوخ، خدای آفرینش، آمده است:
(( من هر روز خودم را با روغن تدهین میکنم، عطر می سوزانم و خود را می آرایم، باشد که برای عبادت تو لایق تر باشم))
ساحورع، فرعون مصر، در سفر خود در دو هزار و چهارصد سال پیش از میلاد مسیح به پانط، احتمالا سومالی یا اتیوپی امروزی، علاوه بر تمام غنایم ارزشمندی که از این سرزمین به غنیمت آورد، هشتاد هزار پیمانه صمغ مرصع مر نیز با خود به مصر برد. صورت نگاره های به جا مانده از هزار و پانصد سال پیش از میلاد مسیح، حتشپسوت، فرعون مصر، را نشان می دهند که برای آوردن درخت کندر به مصر و کاشت آن، به پانط سفر کرده است. در صورت نگاره های باستانی،تصاویر روسپیان درباری دیده می شود که مخروط هایی ساخته شده از چربی حیوانی، که آغشته به مواد معطر هستند، بر سر دارند. این چربی در هوای گرم مصر ذوب می شد و تمام بدن را با یک لایه روغنی می پوشاند. این لایه روغنی هرچند مانند یک بوزدا عمل می کرد، اما با شامپوهای مدرن امروزی بسیار متفاوت بود و موجب آزار و اذیت استفاده کننده ی آن می شد. هیروگلیف دیگری، رامسس کبیر مصر را نشان می دهد که در حال تقدیم عود به عنوان هدیه ای به خدایان است در حالی که نفرتیتی، همسر فرعون، به دلیل علاقه اش به رایحه برگ های ارکید که سیمرامیس، ملکه شجاع بابل، از آن استفاده می کرد به او می پیوندد. مواد معطری شامل کفری یا کی فی بر روی دیوارهای معبد حوروس در ادفو وجود داشته است که به هنگام صبح و عصر سوزانده می شده اند. اجزاء سازنده ی این عطرها، پیچیدگی فرمولاسیون آن ها و ارزش استفاده از این محصولات را نشان می دهد. عطر کی فی شامل سنبل هندی است که یک گلدان آهکی از آن در سال 1922 توسط هوارد کارتر در مقبره توتخامون کشف شد. دو تن از بزرگترین و معروف ترین کیمیاگران آن زمان، زوسیموس و هرمس، از سرزمین نیل برخاستند و کوشش بسیار ارزشمندی در ثبت دانش آن زمان برای انتقال به نسل های آینده نمودند.
برگرفته از کتاب شیمی ترکیبات معطر
نوشته: چارلز سل
برگردان مهندس حسن بیرانوند
نظر بدهید