کیمیاگری به عنوان علمی در شیمی در طول قرن ها از مصر و عربستان آغاز و به یونان و روم و در نهایت به اروپای غربی و مرکزی منتقل شد. این کلمه از عبارت عربی «الکیمیه» گرفته شده است که به تهیه سنگ یا اکسیر توسط مصریان اشاره دارد. هفت مرحله فرآیند کیمیاگری کلسیناسیون، انحلال، جداسازی، پیوند، تخمیر، تقطیر و انعقاد است که خارج از بحث عطرسازی به حساب می آید و در اینجا باز نمی شود. کیمیاگران در حال مطالعه مفاهیم اساسی شیمی برای هزاران سال بودند، از جمله «تجزیه سنگ معدن، تجزیه فلزات با اسیدها، و استخراج فلزات از حالت تعلیق» که زمینه را برای تحقیقات علمی بنیادی فراهم کرد و مسیرهایی در باب ساخت عطر باز شد.
عصر کیمیاگری آنجا برای ما اهمیت پیدا می کند که تولید و استفاده از مواد معطر آغاز می شود. شیوع طاعون در سال های 1347 تا 1351 و هم چنین شیوع سایر بیماری های همه گیر، به کاتالیزور مهمی در رشد و توسعه ی استفاده از محصولات معطر، که پیشتر نشانه های شکوفایی را از کیمیا گری شرق گرفته بود، تبدیل گردید. باور عمومی بر این بود که طاعون از تنفس هوای ناپاک سرایت می کند، اجسادی که در خیابان رها می گشتند موجب پخش بوی نامطبوعی در محیط می شدند. مردم برای مقابله با این بو، دسته گل با خود حمل می کردند. در هنگام شیوع این بیماری های همه گیر، مردم برای ملاقات با شخصیت های مهم، باید از گذرگاه ساخته شده از آب و آتش عبور می کردند زیرا عقیده ی عموم بر این بود که شستشوی بدن با آب و سپس قرار گرفتن در معرض دود یا عود، روشی موثر برای مقابله با طاعون و سایر بیماری ها است. علاوه بر این، افرادی به منظور حمل مشعل های سوزان از گیاهان معطر، پیشاپیش شخصیت های مهم و ثروتمندان، گماشته می شدند.
مواد معطر برای اولین بار در قرن های دوازدهم و سیزدهم مورد استفاده انجمن هایی قرار گرفت که به آنها "انجمن فلفل و ادویه" و "انجمن گلاوس(دستکش سازان)" می گفتند، گروه هایی که در لندن مستقر بودند. رابطه ی عطر با دستکش به دو موضوع برمی گردد، یکی نیاز دباغان به پوشانیدن بوی نامطلوب حرفه شان و دیگری ماهیت چرم در رایحه های جدیدی که در مسیر توسعه ی صنعت عطر بکار رفتند. انجمن فلفل و ادویه نیز به کاربرد این مواد معطر در عطرسازی باز می گردد که علم شیمی آن را ثابت کرده بود.
در عصر کیمیاگری نه تنها مواد معطر بلکه توسعه و رونق صنعت شیشه نیز با گام های بلندی همراه شد. در قرون وسطی استفاده از یک ته رنگ سبز، که وجود آهن در سیلیکات آن را ایجاد میکرد، مرسوم بود. آنتیموان که به عنوان یک رنگ زدا استفاده می گردید با منگنز جایگزین شد. علاوه بر آن رنسانس نیز عامل مهمی در پیشرفت هنر شیشه سازی بود.
فرآیند کیمیاگری که 7 مرحله آن را نام بردیم در مرحله تقطیر در ساخت مواد معطر بسیار کارآمد است. تقطیر به عنوان یک هنر، در قرن یازدهم به خوبی شناخته شده بود اما اولین رساله ای که درباره تقطیر در اروپا نوشته شد، در سال1310 توسط آرنولد ویلانووا بود. انواع مختلف الکل مقطر، نظیر آب حیات، شراب و آب سوزان در همان زمان شناسایی شدند. در روش های اولیه تقطیر، از انبیق ساخته شده از مس، آهن یا قلع استفاده می شد زیرا سرب و نقره موجب رنگی شدن بخار تقطیر می شدند.
نظر بدهید